cüzdanda taşınan fotoğraf

evet, bir bölümünde hâla onun resmi var.. sadece var olduğunu biliyorum, ne elime alıp bakabiliyorum ne de atabiliyorum.

millet sevgilisinin resmini taşır ben en yakın 2 arkadaşımın resmini taşıyorum aq (bkz: taşak kokan hareketler)

çocukluk fotoğrafım var, çünkü canım kendim.

ailemin fotoğrafı var ama en üstte babamın fotoğrafı var. ne zaman cüzdanı açsam göz göze geliyoruz ve kafamda; "parayı sen kazanıyorsun sanki pezevenk." cümlesi beliriyor.

komple sülalemin ve en yakın arkadaşımın fotoğraflarını taşıyorum seviyorum ya arada sırada çıkarıp bakıyorum falan tiplere bak hele hele diye mutlu oluyorum

son vesikaligim eski sevgilimde kaldi yeni fotograf cekilmeyede useniyorum.sakal kesimi yuzunden.icime dert oldu

erkek kardeşim ve ablamınki vardı sonra ablama resim lazım oldu geri aldı lsjdjd şuan dolmayı bekliyor cüzdan

cüzdan kullanmıyorum. taşıdığım tek resim de kafa kağıdındaki vesikalık resmim.

ailemin ve kız kardeşim dediğim insanların fotoğrafları var cüzdanımda. sadece fotoğraf olsa iyi. hatırası olan teneke ice tea kapağı, dondurma çöpü, uçak bileti ve bir kaç not var. çünkü her gördüğümde mutlu oluyorum.

arada cüzdanın gizli bölmesinden çıkartıp uzun uzun bakıyorum.sonra geriye gizli bölmeye koyuyorum.bu kadar

atatürk'ün resmini taşıyorum. kendisi ve diğer bütün şehitlerin, olur ya, unutursam bu topraklar için yaptıklarını utanayım, kahrolayım, yerin dibine geçeyim diye.

cüzdanımı hiç para koymak için kullanmadım hep içinde fotoğraflar oldu. para koymak için kullanmamamın sebebi unutkan birisiyim cebimden çıkardığımda unutur fotoğrafları kaybederim düşüncesi oldu hep

şimdi baktım annem,erkek ve kız kardeşimin bide bi tane kız arkadasımın duruyo.o niye duruyo lan hemen yakıp geliyorum

rahmetli kuzenimin ama hiç bakmam fotoğrafa, baktıkça hatırlıyorum, hatırladıkça özlüyorum ibneyi.

bir tek benim resmim var onu da ters çevirdim asdfgflfşd

çocukluk fotoğrafımdan tut mezun oluşuma kadar çekilenlerin hepsi, arkadaşlarımın ve aile fertlerimin fotoğrafları daima yanıma bulunur. ara sıra çıkarıp bakar şu an kimin yanımda olup, kimin olmadığını düşünerek hüzünlenirim.

bu eski bir alışkanlık telefonda da olmasına rağmen, cüzdandaki fotoğrafın yeri ayrıdır.

bir daha anca fotoğraflarda görebileceğimiz insanların görüntüsünü unutmamak mı dersiniz özlemek mi dersiniz.

sadece vefat eden kardeşimin var.

babamın gençlik fotoğrafı var.her resmi gördüğümde şu an babamın o yıllardaki haliyle tanışmış olsam kesin aşık olurdum diye geçiririm içimden.

ne en sevdiğim dediğim abilerimin ne de canım ciğerim ablamın fotoğrafı var. adını dahi bilmediğim birinin fotoğrafını taşıyorum. hikayesi de şöyle; istanbul'da gezerken canon mağazasının önünden geçiyorduk yine ben ağzım sulanarak bakarken güzelim makinelere babam gel bakalım dedi. girdik bakınıyoruz oradaki (abi de değil amca da ama abi diyeyim) abi' buyrun' falan dedi. 'ben amatör fotoğrafçıyım ama kendimi geliştirip profesyonel olmak istiyorum. hangi makineyi önerirsiniz' gibisine bir şeyler söyledim. ondan sonrasında zaten o kadar güzel ilgilendi ki benimle aşık etti kendine. işte biz konuştuk falan makineyi alacağım ben. yanında çantası falan her şeyini de verecekler. benden mutlusu yok. o zaman da istanbul'a gezmeye gelmişiz parayı çaldırmak çok basit orada. onun için abimin kredi kartına yatırmıştık paranın hepsini. evladım gibi koruyorum çantamda kartı. işte her şey böyle mükemmel giderken ben de köşede o abiyle instax mini 8 i inceliyorum. gözüm doymuyo makinelere onu da alacağım. babamı ikna ederim ne olacak ki. bundan önce bir mağazada instax mini 8 e bakarken çekip denememe izin vermiyorlardı bir de çok uyuzlardı. sanki bedavaya veriyolar bana.. işte o abiye de sordum çekebilir miyim diye. tabii çek dedi o da böyle ponçik ponçik gülümseyerek. o zaman sizi çekeceğim deyip onu çektim. sonra babam o anda saudade olmuyor bu bak dedi. para çekilmiyormuş. dedim ne olacak şimdi hallolur. sonra hallolmadı tabii. zaten şansım bir kere yerinde gitse şaşarım. o para bir türlü çekilmedi. babam da iskenderun'da abinle alırsın o zaman dedi. tamam olur. tam giderken o abi ''sen gel ben sana bunu vereceğim. gel ama tamam mı? üzülme sakın'' dedi yine gönlümü fethederek. işte o dünya ponçiği adamın fotoğrafını taşıyorum cüzdanımda. saçma gelir belki bu ama. ben boynumda fotoğraf makinesi taşıyarak kambur olmak istiyorum. ne zaman fotoğraf makinesi almaya niyetlensem bir şey çıktı. sonra bi bakmışım ygs gelmiş. masa başında kambur olmak vakti.

sevgili, kaybedilen veyahut değer verilen bir dost/aileden biri olabilir. ve eğet kötü bir anı hatırlatıcı ise üstüne, tesadüfen açıp baktığınızda o fotoğrafa hayat size sağlam tokat atar. en hakikatlisinden.

sevgilimin mezun fotoğrafı var. güzeller güzelim

valla fotoğraf değil de var yani bişeyler.

gereksizler listesi resmen 😂

benim cüzdanımda değilde onun cüzdanında var gibi. yaklaşık bir buçuk yıl önce verdiğim ve fotoğrafımı görünce at hırsızı gibi çıkmışsın dediği vesikalık... ondan isteyemedim çünki kısa süre sonra ayrılmıştık. soramadım duruyor mu diye ama o gün verdiğim fotoğrafı ve koyduğu cüzdanın dahi yerini hatırlamıyordur belkide.

özel olarak taşıdığım bi foto yok; ehliyette, üniversite kartımda bir de istanbulkart'taki mevcut fotolarımı saymazsak. --- ehliyetteki fotomun güzel çıkmasına şaşırmıştım, kimlik yerine ehliyeti gösteriyorum gerek olursa. kimlikteki şipşak çekimdi, hiç sevmem.

özlediğini yanında taşımaktır.her boş anında çıkartıp bakmak,bakıp bakıp ağlamak

biricik anneannemin fotografi ♡

yıllardır anlam veremiyorum bu olaya. hadi eskiden akıllı telefon yoktu filan.şimdi 2k ekran 128gb hafıza, cüzdanda taşınan takım elbiseli fotoğraf...

ali ecenin cebinde eski beşiktaş santraforu kuntz'un resmini hala taşıması...

üni 4. sınıftayım. memleketimden 1000 km uzakta okuyorum. annem babam ve kardeşlerimin fotoğraflarınıi taşıyorum cüzdanımda. ne zaman özlesem çıkarıp bakıyorum. tabi telefonumda da var fotoğrafları ama aynı etki olmuyor. hani finallere çalışırken pdf den çalışmak yerine kitabı bastırıp çalışmak daha iyi olur ya onun gibi.

o zaman size en acayip en komik anılarımdan birini anlatmanın zamanı geldi. ben yengenizin fotoğrafını cüzdanıma koymuştum ve hiç de çıkartmadım. cüzdan açıldığında karşıma çıkan bölümde tam. sonra biz ayrıldık. ama ben fotoğrafı çıkartmadım yani durdu öyle. bir süre sonra da alıştım zaten yadırgamadım. 1-1.5 sene durmuştur herhalde fotoğraf orada. sonra bi akşam arkadaşlarla oturuyoruz. ben kartı çıkartmak için cüzdanı açtım. fotoğrafı gördü. "ne o lan hala çıkartmamışsın, bişeyler mi var yoksa?" diye atıldı. yok be oğlum ya falanlar, ki cidden yoktu. "kanka fotoğraf orda duruyorsa hala var bi iş" sonra pis gülüşler. istersem çıkartırım oğlum diye artislendim. sonra gaz falan veriyorlar böyle tam erkek masası. al dedim çıkartıyom. ulan fotoğrafı bi çıkarttım. fotoğrafın olduğu bölümde fotoğrafın izi kalmış aq. ama öyle böyle değil baya belli yani. sonra masada bi kahkaha. ben bile güldüm aq. ulan ya. hala saklarım o cüzdanı. abi olaya bak ya:)

beni yarı yolda bırakan iki beyin fotoğrafı var. biri birkaç ay önce beni bırakan babam diğeri iki hafta önce elimi tutmayı bırakan bey.

sevdiğim beyin çocukluktan bu yana çekildiği bütün vesikalıkları c0zdanımda taşırdım sonra hepsini attım ama bigün bi kitabımın arasından en son çekildiği çıktı yüzünü unutmuştum iyi de oldu ama o da çöpe gitti neticede

cüzdan da değilde bana aldığı şiir kitaplarının arasında bana yazdığı mektupla beraber saklıyorum elim gitmiyor o kitapları açmaya.

gönlü güzel insanlar hiç yitip gitmesin çok güzel değil mi her an elinizin altında gözünüzün önünde kıymet verdiğiniz insanın fotoğrafı... bide içinizi sıcacık eden gülüşüyle durur o küçücük yerde:) özlemek kadar güzel ama onun kadar zor değil.

cüzdanımda senelerdir ilk okula başlarken çektirdiğim fotoğrafım var. üzerimde önlük saçlarımı annem iki taraftan toplamış. gülmüşüm dişlerimi göstermeden. o kadar vesikalığım arasında ki favorim bu. acayip seviyorum ve geçen sene öğretmenlerim bile bilirdi. bakıp bakıp gülmelik diye fotoğrafını çekmişti hatta biri. son zamanlar da bir de yeğenimin fotoğrafını koydum 5 yaş var aramızda. onun çocukluğu ve benim çocukluğum yan yana gülümsüyorlar birbirine.

(bkz: fotoğraflar) 8 kişinin fotoğrafı var. 2 tane de benim vesikalık fotoğrafım var etti 10. cüzdan paradan değil fotoğraftan şişik duruyor.

şimdi inkar etmeyin ben eski sevgiliminkini hala taşıyorum.

varoşluk.

(bkz: aşkın somut hali) ben kolyemde instagramdan ss aldığım fotoğrafını taşıyorum, keşke vesikalık fotoğrafı olsaydı da cüzdanımda taşısaydım

lazım oluyor mecburen 6 aylık vesikalık saklıyorum 4 tane. hadi şu şeyi de yapayım. biz sevdiklerimizi gönlümüzde taşırız.

lise dershaneye giderken benden 5 6 yaş büyük bi arkadaşla tanışmıştım vesikalık fotoğrafını vermişti bana dershaneden sonra hiç görüşmedik ne alaka bilmiyorum ama hala duruyo cüzdanımda :d

ölen yakınlarımın fotograflarını taşırım.. para çıkarmak için cüzdanı açtığınızda paraya verilen önemi azaltır.. herkes taşımalı bence..

aramızdaki bağlar kopmasına rağmen taşıyorum fotoğraflarınızı :(

sadece babamın gençliğinde çekildiği vesikalığı taşıyorum o vesikalığın bir yedeği yada ailenin başka bir üyesinde vesikalık yok çok eşsiz bir duygu

kardeşlerimin fotoğrafları var birde olursa eşim olacak kişinin olur

oradadır. ne atmaya ne bakmaya kıyarsın. eskidikçe daha da yapışır oraya, tıpkı yüreğinde olduğu gibi..

bazen para almak için açtığım cüzdanımda sevgilimin fotoğrafını görüyorum fotoğrafı mıncıklayıp, öpüp kapatıyorum cüzdanı neden açtığımı unutup. sonra tekrar açıyorum bu kez annemin fotoğrafı sağ taraftan bana bakıyor ve paranı idareli kullan diye bir fısıltı geliyor kulağıma bu kez farkında olarak cüzdanı kapatıp çantaya atıyorum..